ilk terlik buydu başıma gelen. dedim shadow dik dur buda sana ders olsun bidaha ateşe çırayla yaklaşmazsın.
çünkü biliyordum ki her acı aslında bi hayat tecrübesi insanlar hatalarından ders almalı ve tekrarlamalı ki güçlü bi insan olabilsin diye düşünürdüm. diyordum ki kendi kendime benim şanssızlığıma kötü bi insan çıktı karşıma daha da olmaz böyle birini bulmam diye düşünüyordum.
ben ilkokulda babamı kaybettim. babam şizofreni hastasıydı sürekli kavga ederlerdi annemle, annemi kendisini aldatmakla suçlardı küçük halimle küfrederdim iterdim babamı. aslında severdim ama anneme laf etmesine dayanamazdım. babam bizim için sabah 10 dan akşam 10 a kadar garsonluk yapardı. hiçbir zaman izin yaptığını göredim hiçbir pazar babamla kahvaltı yapamadım. bi kere bile seni seviyorum diyip sarılamadım dıbınakoyum. çok küçüktüm gideceğini tahmin bile edemezdim. ölmeyi bayılmak sanıyordum. ölen birini duyunca üzülmezdim çünkü tepki vermezdim hayatımı yaşamaya devam ederdim. annem babam ayrıldı daha sonrasında. 3. sınıfta başladım depresyona girmeye. babamı soruyordum yoktu, eve gelmiyordu, dışarda görüşmüyorduk. önceleri ayda bir görüşmeye başladık fakat ben 4. sınıfa geçtiğimde bu olay değişti. en son buluştuğumuzda beni bi cafeye yemek yemeye zütürmüştü. sırf parası gitmesin diye yememiştim beyler aç aç kalkmıştım. sonrasında babamla bidaha görüşmemeye başladık nedenini bilmiyordum anneme soruyordum söylemiyordu liseye kadar babamla görüşmedim. yaşadığını ve bizden nefret ettiğini sanıyordum. lise 2 nin başlarıydı eve misafir gelmişti annem beni odama yollamıştı. sohbetin arasında duydum annem babamın intihar ettiğini anlatıyordu. o an nefes alamadım dünyam karardı bi anda içimde biri kalbimi dışarı ittiriyormuş gibi hissettim. gözlerim acıyordu gözyaşım damlarken belli etmedim öğrendiğimi aldım montumu çıktım dışarıya sigara içe içe geziyorum karanlıkta. babamla o buluştuğum cafeye gittim yıkılmıştı yerine bi çiğköfteci açmışlar. masa aynı masaydı ama adım gibi eminim. palmiye desenli kenarları gümüşten bi masaydı. babamla oturduğumda boyum yetmezdi. şimdi ise o masaya bakarak sigara içip ağlıyordum. acaba değmiş miydi babamın elleri beyler ? değsem hisseder miydim acaba elinin sıcaklığını ? sanki babamın eli değmiş gibi elimi gezdirdim tüm masada. çiğ köfteci farketmişti ağladığımı sormuştu kardeş aç mısın bişeye mi ihtiyacın var diye. ağlamaktan konuşamamıştım koşarak girmiştim bi ara sokağa. herkes bana bakıyodu bağırarak ağlıyodum babamdan kalan tek şey o masaya dokunma ihtimaliydi. ellerimi kokluyordum bi yandan sigara içiyordum gelmiyordu babamın o ellerinin kokusu. oturdum bi duvarın kenarına sigara içmeye devam ettim. babam nası gider nası bırakır nası yapar bu sorumsuzluğu diye kafamı vurdum duvarlara