Nasıl olur, ben hayal görmedim, dedim ve olanları ona anlattım. O da;

–      Benim işim erken bitti, vapur saatlerini öğrendim ve  Eminönü’nde seni bekledim. 14:40 da gelir dediler. inan bana vapurun kalktığı saatten en fazla 20 dakika da geldiniz. 14.40 da buradaydınız ve bak saat 15 ama nasıl olur dedim. Saatime baktım. Gördüklerime ve yaşadıklarıma inanamadım. Nasıl olur nasıl? Diye sorup duruyordum kendi kendime. Buna aklım ermiyordu.

–      Neden olmasın? Dedi. Biliyoruz ki sen de o da birbirinizi çok sevdiniz. Belki de Zaman içinde, Rabbim Size özel bir zaman yarattı ve sizi kavuşturdu. Birbirinize söylemek istediklerinizi söylediniz. Rabbimin kudreti çok büyük, bence bunu fazla karıştırma. Dedi.

Aysel'in son sözleri kulaklarımda çınlıyordu. “Seni asla bırakmayacağım “ diyordu. Ölmüş olacağına inanamıyordum, birde olabilir mi diyordum iyice kafam karışmıştı.

Son vapura kadar Eren’le birlikte oturduk, sakinleşene kadar aslında. Son vapurla eve döndüm. Ruh gibiydim. Eve gelir gelmez,  Aysel’le ortak arkadaşlarımızı aradım Aysel’i sordum. Herkes aynı şeyi söyledi. Geçen yıl bu gün onu kaybettik. Peki neden haberim olmadı? Dedim. Buna dayanamayacağımı düşündükleri için kimse söylemeye cesaret edememişti.

Ellerimin arasından yitip giden Aysel'ime ağladım. Onsuz geçen günlerime yandım. Pişmanlıklar içinde.

 Seni Sonsuza Kadar Seveceğim AYSEL...
(hikaye yüzde yüz gerçektir)