beni usuldan bi korku sarmıştı zil çalınca bu daha da arttı çünkü bülent bini sınıfımı öğrenmiş kapıda bekliyordu kafasını ara ara uzatıp bakıyordu çantayı oyalana oyalana topluyodum bi yandan da emre abiye gibiyim seni mahallede milleti döversin anca bi de amcaoğlu olacaz bi işimiz düştü falan diye sallıyodum herkes çıkmıştı bülent içeri girdi dün kaçtınız bugün sizi benim elimden kim alacak dedi ufaktan değil artık baya tırsıyordum ben de iriydim ufak sayılmazdım ama kalabalıklardı hadi bakalım deyip koluma girdi gidelim gel gel dedi usul usul çıkıyoduk furkan binine bakıyodum yoktu dedim herhalde onu önceden aldılar ordadır nerde olacak çıktık dışarı işte o an benim için yeniden doğuş gibi bi şeydi emre abi okulun bahçesindeki bankta oturuyodu baktım ama başka kimse yoktu dıbına kodumun delisine dersen böyle olur tek başına mı gelmiş gibecekler şimdi bizi dedim içimden hayallerim yeniden suya düşmüştü okul daha tam boşalmamıştı hocalar falan vardı bahçede yavaş yavaş çıkıyolardı biz de az ilerideki banka oturduk sanki kaçacaz muallak hala çıkarmıyodu kolunu kolumdan bi de baktım furkanı da yakalamışlar getiriyolar aynı şekilde aha dedim üçümüzü birlikte dövecekler ulan bakıyodum emre abim hala oturuyodu kıpırdamıyodu dedim yine vay korkak muallak çağırdık adam diye şunu neyse okul iyice boşaladı