Bu caddeler gözüme kısa gelse de artık sıkacak derecede uzundu, yürü yürü bitmiyordu. Sürekli yan sokaklara sapıp bir tane caddeyi bitiremiyordum sonuna doğru. Uyumayan tek tük evlerin ışıkları zaten göğünde bir tane yıldız görünmeyen Adana için bir yıldız gibiydi. insanların bu saatlerde ne yaptığını hep merak ettiğimden kendimin bu geleneğini bozmadım ve adımlarımı yavaşlatıp gözlerimi pencerelerden birinin içine diktim. Atletli muhtemelen 40-45 yaşlarında omzu kıllı bu adam elinde kumandasıyla bir kanaldan öbürüne zap yapıyordu,ben de hala izlemeyi sürdürüyordum bir kanal kalır da izlerim biraz diye.Bu sessizlik sanırım odalardan birinden gelen bir kadın sesiyle bozuldu.Bu ses normal bir sesten farklıydı, gelişen tuhaf birşeyi andırıyordu kulağımda. Adam yerinden zıplarken kadın kanlı elleriyle odaya atılıverdi, görünmemek için pencerenin altında kalıp dinlemeye koyuldum.Bu bağırtıyı duyan halk pencerelerden dışarıya kafasını kertenkele gibi uzatıyor olan biteni anlamaya çalışıyordu.Ben de koşarak ordan uzaklaştım ama aklım hep orda kaldı. Mahalle başından olan bitenleri gözlemliyordum,o kan aklıma inanın diken gibi saplanıyor zihnimi dikenli bir nehirde sürüklüyordu. Heyecan ve ter içinde kalmıştım, kalbim kapı sesi gibi çarpıyordu ve nefes alamıyordum.10-15 dakika sonra sakinleştim, mahalleli de dağılmıştı ve bu bir fırsattı.