Gecenin bir vakti ne diye yazdığımı soruyorsunuz. Geceleri beni uyutmayan birşeyler var,bu yüzden yazıyorum. Yazdıkça geceden daha fazla keyif alıyorum, huyum bu.insanlar uyuyor ve ben yazdıkça daha da uyanmış oluyorum her saniye. Dediklerimde samimiyim, yalan yoktur. Gerçeği yazarım, yaşadıklarımı yazarım ve yazdıklarımı da yaşarım aynı zamanda.Bu yüzden bana kulak vermenizi istiyorum, uzun zamandır tek dinleyicim ben oldum ama artık bundan sonra değişeceğine inanıyorum. Dinleyin:

O gün titrek adımlarla Adana, Yüreğir in buruşmuş, çatlamış sokaklarında yağmur sularının oluşturduğu göllere şap şup basa basa ilerliyordum. Gözlerim soğuktan ileriye doğru çakılmış vaziyette üstümdeki kilolarca giysiyle hiçbir hedef olmaksınızın yürüyordum. Sokakla epey tenha olup yanımdan geçen birkaç kişiyle yalnızlığımı gideriyordum. Kaldırımlar boşken yollar da boş olmaz mı? Yıllardır boş gibi bir sessizlik içindeydi onlar. Dükkanlar çoktan kapanmış ve artık bakarak karnımı doyuracağım tek bir bakkal kalmamıştı.Ana caddeden dar sokaklardan birine sapıp yürümeye karar verdim.