Gün geçtikçe kontrolümü kaybetmeye başlıyordum. Etrafımdakilere zarar vermeye başlayınca da " hastaneye yatırılma " fikri herkesin aklından geçiyordu. Bunu anlıyordum. ilaç içme zorunluluğu benim kafama bile monte edilmişti ama artık kaybedecek bir şeyimin olmadığını anlamıştım. Annem hapları içirirken dilimin altında saklayıp sadece suyu içiyordum. Şuruplarda ise tam yutmadan kusuyordum her gün. Yapmak zorundaydım. Kimse beni dinlemiyordu, halimi anlamıyordu. Dengem bozulmuştu. Her gün kusmak istiyordum. Buna da bir çözüm bulmuştum. Bütün şurupları boşaltıp içlerine bal, su, birazcık da karbonat karışımını doldurup karıştırdım. Onları da içtikten sonra kusacak gibi oluyordum ama dayanmam lazımdı sona yaklaşmıştım. Artık daha iyiydim, başım ağırmıyor, adamakıllı düşünebiliyordum. Doktorlar da bunu söylüyordu, ama onlar ilaçlar sayesinde böyle olduğumu zannediyordu.