Çoktan sabah olmuştu. Tüm gece olduğum yerden hareket etmemiştim. Odanın kapısı açıldı ve bir çığlık sesi... Ardından babam geldi. Yüzlerine bakmadan "Melisa öldü anne" dedim. Babam sanki halime ve gelecekte olabilecek şeyleri hayal etmiş olsa ki iki elini yüzüne yapıştırdı ve bir süre öyle bekledi ve büyük bir iç çekti. Su getirmeye gitti. Annem de hiçbir şey diyemiyordu sadece "Hadi oğlum kalk yatağa" diyip kaldırmaya çalışıyordu. Henüz unutmamışken o tatlı yüzünü, hayal ediyordum. Sanki babasıyla konuşmaya gitmişim de bizde kalmış o gün, sanki hasta taklidi yapmış da ailesini gitmekten vazgeçirmiş gibi... Daha beni affedip affetmediğini bilmiyordum. Öğrenemedim de halâ... Yaklaşık 2 hafta kimseyle konuşmadım. Gittiğimiz pgibologlar para kaybıydı. Hiçbiri çare olmuyordu dilimin açılmasına. Yemekten kesildim. Doktorlar da ilaç yazmaya başladı. "Uyarıcılar" Her şey çok boşmuş gibi hissediyordum içince bu ilaçları. içtikçe mallaşıyordum, içtikçe sakinleşiyordum biraz da olsa.