Bir hafta önce yine odamda kendi halimde müzik dinliyordum internette. Akşam vakti, elektrikler kesildi. Evde tek mum var onu da babam salona koymuş, karanlıkta kalmayayım diye salona gittim, hem bir iki kelam muhabbet ederdik, çok görmüyorum adamı, elektriklerin kesilmesi bir işarettir diye düşündüm. Sohbet muhabbet derken zaman geçti, elektrikler geldi beyler. Mum önümdeki zigonda duruyordu, babam da "Söndür, zaten az kalmış bir daha giderse karanlıkta kalmayalım." dedi. Neden bilmiyorum ağzımla normal bir insan gibi üflemek yerine burnumla söndürmeye karar verdim mereti. Önce üstten yaklaştım, söndüreyim derken burnumun ucunu yaktım hafiften, tütsü yaptım bildiğiniz. Babam kıkırdamaya başladı. Sinirlendim yandan yandan tevessül ettim söndürmeye, babam da pürdikkat saçmalıklarımı izliyordu televizyonu bırakıp. Ulan hala söndüremiyorum. O an tek burun deliğimi kapatıp hepsini tek seferde ötekinden verirsem başarırım dedim. Anın siniriyle ve boşvermişliğiyle son gücüme kadar yüklendim. Aziz burnumdan sümük demeye bin şahit ister, bildiğiniz 28 level green slime sümkürmüştüm. Zaten kırılma noktasında olan babam, gülme krizine girip koltuktan düştü. Annem görmezlikten gelip mutfaktan bez getirdi, çocuğumu zigondan sileyim diye. Utancımdan odamdan çıkamıyorum bir haftadır.