Ben, Samet ve Eren’in oluşturacağını düşündüğüm gruba, olayın başında “Ben yedim allah arttırsın, sofrayı kuran kaldırsın hehehe” cümlesiyle tanıdığınız pişkin arkadaş olan Burak’da katılmıştı. Ulan ayağı yere basmayan adama nasıl bir açlıkla böyle güvenebildiler anlamamıştım. Yüklü sayılabilecek bir miktar para Samet ve Eren tarafından çözülmüş, artık sadece ufak bir titremeyle etrafı izleyen bana, yolu tarif etmek düşmüştü. Eren’in telefonunu aldım ve pantolonumun cebinden çıkardığım kağıt parçasındaki numaraları yazmaya başladım. Burdan geriye dönüş olmayacağını bilmeme rağmen yeşil tuşa basmaktan çok korkuyordum. Ulan utanç bir yandan, korku diğer yandan... Ne yapacağımı bilmiyordum. O kadar ani gerçekleşmişti ki herşey. Dün geceyi hatırladım, “Anarşizm sempatizanıyım ben. Senin oğlun Nutuk’u okuyorken ben elimde boyayla sokaklardaydım.” demeseydim eğer, o an evde dizimi izliyor olacaktım. Zaten en yakın arkadaşlarımın bile inanmadığı bir olayı kime anlatabilirdim ki? Farkettim ki, insanoğlu bir anı yaşamaktan çok, yaşadığı anı başkasına anlatmaktan keyif alıyordu. Bundandı bunca yalancının peydahlanışı, bundandı en ufak bir olayda herkesin telefonlarına sarılışı. Ben bunları düşündüğüm sırada Burak elimdeki telefona boş boş baktığımı farketmiş olsa gerek ki, ani bir hareketle yeşil tuşa dokunup, ayıplayıcılığını belli eden bir tavırla tekrar yerine yaslanmıştı.

Dııııt, dııııt...