Bu böyle askere kadar devam etti. Hergün her gece yutuyor içiyordum olmazsa kafayı yiyordum.59 kiloya kadar düşmüştümNeyseki askere gitme vaktim gelmişti. Artık içmeyecektim. Askerliği zorda olsa bitirip evime geldiğimde evden dışarı çıkmak istemiyordum tekrar başlarım diye. Her gördğm yer bana içtiğim günleri hatırlatıyordu. Birgün sigara almak için dışarı çıktığımda o arkadaşı gördm konustuk ettık askerlık bıttı felan dedı.Gel misafirim ol sana güzellik yapayım dedi. Olmaz desemde içimdeki binlikle yine hayır diyemedim.Bu sefer madde değişmişti. Bonzai denilen şey vardı elinde. Tehlikesini bilmeden oturdum içtim ama bu diğerlerine benzemiyordu.ilk içtiğimde öbür dünyaya gittim geldim diyebilirim. Hastane önüne bırakıp gitmiş beni. Gözümü açtığımda annem babam vardı yanlızca başımda.Ama yaşadığım kafa hosuma gıtmıs olmalıki hastaneden çıktıktan bir hafta sonra piyasada bu maddeyi aramaya başladım. Bulması kolayda oldu.Tam 2 sene içtim artık içtiklerim kafa yapmıyordu bile. Para olarak sıfırı tüketmiştim.Bir kaç tanede ölüm vakası olunca artık dur dedim kendime.Bu böyle gitmezdi.Ya toza düşecek ömrünü kafasını güzel etmekle geçirecektim yada adam olup evden işe işten eve bir hayat yaşayacaktım.Ben ikincisini seçtim dostlar.Çok zor bir dönemden geçiyorum halende bitmedi içimdeki istekk ama böyle kendime hakim olduğumu görmek beni sevindiriyor.Şimdilerde işe gidip geliyorum çok şükür. Birgün yine düşer miyim bilmiyorum ama umarım içmem. Uyuşturucunun benden aldıklarına gelince... Can alıcı kısım burası.Şu zamana kadar kaba bir hesapla yaklasık olarak 45-50 bin lira para, ölen bir kaç arkadaşım, kaybettiğim dostlarım, ailemin güveni ve en önemli olan ruh sağlığım. Suan kendimi o kadar işe yaramaz hissediyorum ki o kadar acizim ki kolumu kaldırmamın bile normal yaşayan insanlara haksızlık olacağını düşünüyorum .Kısacası içmeyin içirmeyin gibtir edin. Hayat içmeden, özenti olmadanda güzel