beyler bi akıl verin

beyler ben 19 yaşında bi panpanızım. hayatım sanayide geçti. babam hurdacı çoğu zamanımı onun dükkanında geçirdim. halada öyle. bu güne kadar hiç baba oğul sohbeti yada aklınıza ne gelirse hep iki yabancıyız. ben babama ne zaman yaklaşmaya kalksam o beni tersliyor. her hareketime bağırıp çağırıyor. oda çocukken babasından hep öyle görmüş kendi 14 yaşındayken babası hapise girmiş anneside vefat etmiş 6 kardeşle kalakalmış ailenin en büyüğü babam. Çocuk yasta 6 kardeşe baba olmuş belkide ondandır boyle davranması. Ama zoruma gidiyor ya millet babasıyla ne güzel. Ben babama yaklaşamıyorum bile. Şimdi diceksiniz dıbına koduğum milletin babasi yok onlar ne yapsın diye. haklısınız allah Yardımcıları olsun babasız olmadan babasızlıgın ne demek olduğunu anlayamayiz. ama ben babam varken babasiz gibi yaşıyorum zoruma gidende bu. babam bana hiç yardımcı olmuyor ne istesem almıyor yapmıyor. bende ufak tefek çalışıp biriktirdigim paralarla kendime bişeyler almaya çalışıyorum. bu başlığı niye açtım onuda bilmiyorum ama anlatmak istedim. işte kardeşlerim benim çocukluğum ve gençliğim asosyal olmakla istediklerimi alamamakla geçti çürüdü. ha sokakta yasayanlarda var bu halime yine çok şükür ama kardeş varlik içinde yokluk yaşamak kötü be.