Salona geçtiğimde ilk dikkatimi çeken şey, salonun yola bakan cephesindeki balkonun mermerinin üstünden bana bakan kargaydı. Kafasını sürekli sağa, sola yatırıp gözlerimin içine bakıyor, ve muhabbet etmek ister gibi “gak”lıyordu. Kafamın içinde zonklayan karga sesi, odanın en köşesinde ki oda spreyinin otomatik çalışma sisteminin çıkardığı “tıkırt” sesiyle birleşiyor, iki anlamsız sesin oluşturduğu bu senfoni, kendini gözlerimin önünde birden doğan duvara, elindeki tek imkanıyla, notalarıyla çiziyordu. Siyah, yeşil, pembe ve turuncu birleşiyor, oluşturdukları yeni rengi acınası insan gözlerimin göremediğini farkedip, ufak bir notayla kulaklarıma sunuyorlardı. Seslerin ve görüntülerin kalıplarından kaçmak için varlıklarından vazgeçtiği o an, salonun her yerine dağılmıştım. Salonun içindeki her ses, her obje ve her molekül benim bedenimden kopmuştu sanki. Bu, saniyelere sığan sonsuzluk anını Eren’in sorusu kesmiş, beni yeniden gerçeğe bağlayarak kendisinden nefret etmemi sağlamıştı:

-Paran var mı lan?