Söylediği gibi yaptım. Klagib müzik dinlemekten nefret eden ben, o an dünyanın en mutlu insanıydım. Her notada farklı bir insanın içine giriyor, farklı mevsimlerde kısa kısa hayatlar yaşıyordum. Zamanın nasıl geçtiğini anlamamış olacağım ki, yüzüme şıraaaak diye çarpan suyla kendime geldim. Gözlerimi binlerce yıl sonra yeniden açmış gibiydim. Her renk daha canlı, akıp giden her saniye daha doluydu. Odaya giren Eren, alaycı bir ses tonuyla:

-Sıfatını gibiyim senin ya. LSD kafasında rüyalanan adamı da ilk defa görüyorum. O ağız ne lan öyle? Ya şu gülüşe bak. hahahahah.

-Tutma beni kardeşim. Allah gibiyim şu an.

-Tamam tamam... iyisin değil mi?

-Piyuuuuv.

-Ya huur çocuğu seni deyip, gülerek çıktı odadan.

Artık biraz hareketlenme vaktiydi. Duvarlar üzerime doğru yamuluyor, kapalı bir alanda durmam zorlaşıyordu. Tam erenin yanına gidecektim ki, boy aynasına takıldı gözüm. Kendimi izliyor, dilimi burnuma değdirmeye çalışıyor, aynı anda onlarca salise ömürlü halisünasyon görüyordum. Ayna civaya dönüşüyor, burnumdan beynime girmeye çalışıyor, ve burun deliklerimi dilimle kapatamamam sebebiyle gözlerimden çıkıyordu. Bunları yine aynı aynadan görüyor olmam bana iki farklı olayı tek bir gerçeklikte hayal edebildiğimi gösteriyor, insan zekasının sınırlarını aştığımı farkettiriyordu.