Attım kendimi bir büfeye ve sert bir kahve istedim. “nasıl sert?” Diye soran büfeciye, “abi sert işte. lütfen... ” deyip, zorlanarak oturdum. Görüntüler bulanıklaşıyor, masaların köşeleri sivrileşip zihnime batıyor ve grileşen tonların arasından sadece bir kaç cırtlak renk ayırt edebiliyordu. Renkler fosforlanıyor, bükülüyor ve gözlerimin içinden geçerek zihnime ulaşıyordu; titremeye başladım, terliyordum. “Çarpıldık mı lan acaba? Noluyor dıbına koyim?” diye düşünmeye başladığımda kafamı ellerimin arasına almış, gözlerimi kapamak zorunda kalmıştım. Lan aniden olacak işmiydi mi bu? Ne oluyordu? Green dedim, bu karı sana bir şey verdi. Nasıl verdi, ne ara verdi bilmiyordum, ama bir şey verdi. Düşünebildiğim son mantıklı şey buydu. Büfeciye parasını vermeye çalışırken durumu farketmiş olacak ki? “iyi misin?” dedi. Abi dedim, beni taksiye bindir allahını seversen. Bindim taksiye cebimde otuz lira var, yok. Eve gidersem bu halde çıldırırdım tek başıma. Aklıma direk Eren geldi. Müptezel huur çocuğu... Düzeltirdi o beni. Maltepe’ye dedim... Maltepe’ye.