Bir ay öncesine kadar sıradanlıkta sınır açmış düz bir kardeşinizdim beyler. Bir minibüs yolculuğu nasıl böylesine değiştirebildi hayatımı hala anlam veremiyorum. Okuyup mucizelerin imkansız değil, imkansıza yakın olduğunu anlamanızı isterim.

istanbul Maltepe’de mangal yapıyorduk o akşam. Dört kilo tavuk pirzola, iki, üç paket bim köftesi, üç kilo tavuk kanat, yeterince mangal çeşnisi, soğan, domates ve bir paket kültür mantarı. Alışveriş altı kişi için yapılsa da mangalın misafiri çok olurdu, yemeğe gelen adama “kardeş az var be” muhabbeti yapmak adetimizden değildi. Mangal yakıldı, sofra kuruldu ve mantarlar soğanla temizlenmiş ızgaranın ilk partisine girdiler. Ortamın değişmez mangalbaşı olduğum için hemen ızgaranın başına kuruluverdim. Hassgibtir be. Bira almamıştım. Hemen arkadaşı aradım:

-Nerdesin, Kaan’ların bahçedeyiz mangal var. Bira al gelirken.

Mantarları gömdüğümüzde çoktan dokuz kişi olmuştuk. Tek elimde maşa, diğerinde sigara ve ayaklarımın arasında biramla geleneksel bir mangalbaşı olmak için tek eksiğim beyaz atletti. Ayıp olmasın tribiyle “yok size afiyet olsun ben yedim de geldim” tarzı cümleler kuran misafirlerde gelmiş, onbir kişi olmuştuk artık. Olmazdı ulan, benim olduğum yerde paranın lafı geçmezdi. “giberim belanı ye şunu” cümlesini sık sık kullanan ağzım bir yandan da kıtlıktan çıkmış gibi pirzola yiyordu. Gerçekten çok iğrenç göründüğümün farkında olmama rağmen, o anki açlık ve arkadaşlarımın yanında olmamdan kaynaklanan güven sebebiyle doğallığımdan vazgeçmemiştim, geçememiştim.