Önce adamların sızmalarını bekleyecektim. Bu kafayla fazla uzun sürmeyecekti. Işığın yanmadığı diğer odların açık pencerelerinden birinden içeri girecektim. içeride herhangi bir delil bırakmamam gerekiyordu. Yüzümden kayıp düşen bir ter damlası, ağzımdan çıkan bir tükürük, Ayakkabımın yerde bırakacağı iz... Ben ufak detaylara dalıp gitmişken adamlarda fahişelerle birlikte sızmaya aşladılar. Planı uygulamaya koyuyordum. Mutfak tarafından içeri girdim. Elimi hiçbir yere sürmemeye çalışıyordum. Masanın üzerindeki peçetelerden bir peçete aldım. Böylece nesnelere dokunurken parmak izi bırakmayacaktım. Peçeteyle çekmeceleri açıp büyük bir bıçak buldum. Yine peçeteyle sapını sıkıca kavradım. Ses çıkarmadan içeriye girdim. Cam açık olduğu halde içerisi duman altıydı. Çıplak fahişeler, yerde yuvarlanmış biralar, sigara izmaritleri, masanın üzerindeki toz...

Sessizdim ama o an içeride konser versem yine uyanmayacaklarından emindim. Elimde bıçakla esas adamımıza yaklaştım. Üzerindeki fahişeyle sızmıştım. Aniden, çığlık sesi olmadan öldürmeliydim. Nasıl yapacağımı biliyordum. Bıçağı omurilik soğanına saplarsam tüm vücudu felç geçirecekti. Ne hareket edecekti ne de çığlık atabilecekti. Kan kaybından ölene kadar gözleriyle etrafa bakacaktı. Beni görebilecekti...