26 yaşındayım ilk kez aşık oldum 2 yıl sürdü. tam 2 yıl. 2. yılın bitişini kutlayacağımıza ayrılığın acı tadına vardım... ayrılalı 2.5 ay oldu. ve bugün onun doğum günüydü. her şeyimi ona göre endekslemiştim. her yerden beni sil engelle ki sana ulaşamayayım dedim. sağolsun başta engelledi sosyal medyadan vs. fakat lanet olsun ki bugün facebook'dan engellemediğini fark ettim. ve mesaj attım. saçlarını ilk tanıştığımızdaki renge boyatmıştı. dayanamadım. mesaj attım. bir umut insanı yaşatan. yine kalbim hızlandı. ilk günkü gibi. dedim belki o'nu sevmemiştir. belki yalnız kalmak için bunları uydurmuştur. başkası yoktur hayatında. avuttum durdum tüm gün kendimi her zamanki gibi. o'nunla yapamadık arkadaş kalmaya karar verdik dedi. kullandı mı seni diye sordum. eğer öyle yaptıysa gidip suratına 2 tane çakacaktım o herifin. hayır dedi. dokundu mu sana dedim? ayrıldığımıza değdi mi dedim. sustu. yine soluğu mahallede aldım. oturdum küçükken kaçıp saklandığım köşeye. yutkunamadım. takıldı yine bir şeyler boğazımda. beni başkasına tercih etmesine mi yanayım, yoksa gitme kullanırlar seni dediğimde haklı çıkmama mı? benim titreyerek dokunduğum o tene başkası bir zevk için dokundu. hazmedememek mi oluyor bu? yoksa sevmenin anlamı bu mu oluyor? bizim gibi adamlar kızı çok sever ama günün sonunda köşesine çekilir yutkunamaz. kimseye açamıyorum bu konuları. buraya yazmaktan başka hiç bir şey gelmiyor elimden. ilaçlar bile etki etmiyor artık. unutmak imkansızsa bu duygularla nasıl yaşayabilirim ki?

edit: iyi dileklerde ve tesellilerde bulunan herkese teşekkür ediyorum. iyi ki varsınız. bir nebze de olsa hafifliyor acım. seviyorum hepinizi