beyler bu da benim hayat hikayem

onunla 1 hafta küserken bile mahvoluyordum şimdi aylrca küsmüştük. mayıs ayından ağustos ayına gelene kadar hemen her gün ağladım. tek bir sesini duysam yeterdi aslında ama gururum vardı asla ama asla yapamazdım. asıl kötü olansa, o tekrar sözele dönmüştü son sene. yani okul değiştirmişti. yani o artık yoktu ve benim için okulun da anlamı yoktu.

tek bir kere yüzünü görsem, her şey geçip giderdi belki içimde ama onu da yapamazdım. ağustos olunca dersane falan başladı, annemler o zor halleriyle beni dersaneye gönderiyordu ben de karşılığını vermek için çalışmaya başladım. ama aklımda o varken istediğim kadar çalışayım kafama bir şey girmiyordu.

onu hayatım boyunca hiçbir zaman göremeyecek olmamın fikri bile korkutucuydu. boğuluyordum. gece yatağımda onu bir daha asla göremeyeceğimi düşününce kalkıp derin derin nefes almaya başlıyordum, ağlıyordum sessizce. ben yalnızca sessizce ağlayabiliyordum çünkü kardeşimle aynı odada kalıyorduk, beni duymamalıydı. annemle babam her zaman evdeydiler o yüzden banyoda sessizce ağlıyordum.

aylar o kadar yavaş geçiyordu ki ekim, kasım, aralık derken ağlamalarım da azalıyordu. ama artık onun resimlerine baktığımda bir türlü hatırlayamıyordum. böyle korkunç bir duygu olamaz. resimde, karşında duruyor ama kokusunu duymadığın için tanıyamıyorsun. karşında durduğunda nasıl görüneceğini bilmiyorsun. yüzü nasıldı bir türlü çıkartamıyorsun, fotoğraflara rağmen.

ve koca bir sene böyle büyük işkenceyle geçip gidiyordu.