Dedemden öğrendiğim naçizane şeylerden biridir, insanların bana olan hislerini kullanmam. insanlara hissettiğim şeyler hakkında yalan söylemem. Merve hep yanımdaydı fakat içimde sönmek bilmez bir öfke vardı bazen saçlarımı okşuyordu kafamı geri çekiyordum istemsiz dedem dokunurdu saçlarıma diyorum içimden oda yanlış anlıyordu beni böyle şeyleri dile getirmeyi sevmezdim, üzülürdü o üzülünce ben tutardım onun elini yüzü gülerdi tekrar. Ne güzel gülerdi be. 8. sınıfa geldik ben hala elini tutmaktan ileri gidemedim kıyamıyordum ona yalan olmasın doğum gününde bir sürprizden sonra bir kere alnından öpmüştüm günü gelecek helalim olacaksın demiştim oda bana ömür boyu aklımdan çıkmıcak kelimeleri söylemişti "bir kızın en güzel çeyizi öpülmemiş dudaklarıdır derdi annem, sanki bunu hissetmiş gibisin" deyip göğsüme yaslanmıştı saçlarının kokusunu içime çektim beyler çektim şimdi bile gözlerimden yaşlar akarken burnumun direkleri sızlıyor