kafamın içinde kelebekler uçuşuyor. bazen anlamaya çalışıyorum kendimi. sonra terlemiş parmaklarıma bir sigara daha tutuşturuyorum.
insanları düşünüyorum kalplerinde çiçekler, güneş kadar içten gülüşler, kanserli bir hastanın umudu gibi. peki ben neden böyleyim ?
artık yağmurlu havalarda şemsiye taşımıyorum. çünkü gözyaşlarım sürekli kendine bir kılıf arıyor ve bu sayede güzel arkadaşlar edindiler.
çaya şeker bile atmıyorum artık. çünkü sen çayı bol şekerli severdin.o hep çok güzel koktuğumu söylemeni sağlayan parfüm çöpte artık.
oynamayı sevdiğin saçlarıma günlerdir su değmiyor. ellerini kavrayan ellerim artık titriyor. gibeyim böyle işi. seni benden uzak kılan her şeyi gibeyim.
hep sevdiğim karanlıktan artık korkuyorum. beraber hep yavuz çetin dinlerdik, artık her duyduğumda kulaklarımı tıkıyorum.
sana ilk öpücüğümü bir parka vermiştim, artık yanından bile geçmiyorum.her sessiz dakikada düzensizleşen nabzımı hissediyorum.
her sarhoş olduğumda kafamdaki bütün kelebekler ölüyor. ertesi gün yeni kozalar karşılıyor beynimin her lobunu.
ciğerimde anlamsız bir yanma hissi, dudaklarım çatlamış, gözlerim bulanık.. silah sesleri işitiyorum her gece böbreğimin en derinlerinden kalbime doğru.
sonra sokağa adım atıyorum her bir yanda gülücükler. zorundaymışım gibi geliyor, gülümsüyorum.insanlar beni hep mutlu sanıyor.
ölümü normalden sık düşünmeye başladım. çevremdeki insanlara karşı beslediğim bütün duygular birer birer kalbimden aşağı atlıyorlar.
burnumdan umut akıyor. kulaklarım çığlıklarla dolu. göz çukurlarımda ölü bedenler tatil yapıyor. saçlarımda gölgeler uzanıyor. göğüs kafesim, içinde
kocaman bir yaratık barındırıyor. fareler dişlerimi kemiriyor. kasıklarımda binlerce iğne, beynimde kocaman bir buğu.ve kelebekler..