Gitgide büyüyen alevleri kaderime boyun eğerek izliyordum. bilmediğim bir dile bir şeyler söylemeye başladı. hiçbir şey anlamıyordum.her söyleyişinde alev gitgide büyüyor, kaçınılmaz son yaklaşıyordu...

Artık kendimi bir ölü gibi hissediyordum. öylece toprağın üzerine yattım. gözlerim büyük alevden kendini alamıyordu. daha da büyüdü. büyüyen alevler, naralanan kelimeler... en son olarak bu kelimeyi işittim."Cin-i efsun"
Galiba ölüyordum.son şehadetimi getirdim ki alevler daha da yükselmeye başladı...

Hayır o kelimeyi ondan duymamışdım.o ses onun değildi. bunu dedem söylemişdi. Alevler büyüdü büyüdü. şiddeti gitgide artıyordu. dedem durmadan"Allahım şeytanın şerrinden sana sığınırım."lafını tekrarlıyordu. ayağa kalktım.bu kadar yeterdi. şimdi bizim zamanımızdı... Alevler o şeyi sarmaya başladı. çığlıklar içinde yanıyordu.2 dakika içinde ondan geriye hiçbir şey kalmadı.. sanırım kurtulmuştum. güneş açtı. karanlık yokoldu. kafamı sağa çevirdim dedeme baktım, dedem de bana bakıp başını salladı.ona doğru koştum.eve girdik. artık buradan ayrılmanın vakti gelmişti... Son.

Hikayenin devamında karakterlere olanlar:
Dede:1996 da vefat etti
Anne:yaşıyor
Küçük kardeş:eve dönüldüğünde cesedi bulundu. ölüm sebebi bilinmiyor.
Kız kardeş:yaşıyor
Babaanne:1994 de vefat etti
Baba:olaydan sonra hiç görülmedi.