Telaşla musluğu kapattım. havluyu aldım ve yüzümü sildim. hala yüzümde kan izleri vardı. başım dönüyordu. buraya gelirken böyle birşeyle karşılaşacağımı hiç düşünmemiştim. yapabilecek hiçbir şey aklıma gelmiyordu. banyonun kapısını açtım ve dışarı çıktım. yüzümdeki kan izleriyle karanlık koridorda ilerliyordum. koridor uçsuz bucaksız bir yol gibi geliyordu. sanki hiç bitmeyecekmiş gibiydi. sonsuza doğru ilerliyor gibi hissediyordum.bir an gözlerimi kapattım ve bunun sadece kötü bir kabus olduğunu düşündüm. gözlerimi açtığımda salonun ortasındaydım.her yerde kanlar vardı. yerde,duvarda, heryerde.o resimler, resimler sanki beni izliyordu. nereye baksam beni takip ediyorlardı. önümdeki resime bakakaldım. resimde kardeşim yerde ölü bir şekilde yatıyordu. korka korka resme doğru iyice yaklaştım. Hayır!asıl korkunç olan bu değildi. resimde elinde bıçakla duran kişi bendim.onu ben mi öldürmüştüm? bunu ben yapmış olamazdım. kafamın içinde sesler duyuyordum.sen,sen,sen diye bağrıyorlardı. onları dinlememeliydim, bunu biliyordum ama onlar susmuyorlardı. sesleri giderek şiddetleniyordu... bir anlığına da olsa sesler kesildi. başım dönüyordu. yere yığıldım. ayak sesi geliyordu.bu birinin ayak sesiydi. giderek bana doğru yaklaşıyordu. yine o iğrenç sesi duydum. beni çağrıyordu. gitmeye cesaret edemedim. öylece durdum. sanki ben ona doğru gitmeyine daha da sinirleniyor, sesini yükseltiyor, bağrıyordu.gittikçe daha çok bağrıyordu. sustu.bana doğru geldiğini hissediyordum... (devamı gelicek)