Dedem okumasını kesti. herkes şok içindeydi. hepimiz kıza bakıyorduk. kız kalktı ve en arkadaki odaya doğru yürümeye başladı. odanın içerisine girdi, kapısını kapattı ve kitledi. herkesin eli ayağı titriyordu.bu durumdan anladığım tek şey sanki ben hariç herkesin buna alışık olduğu,ve önceden yaşadığı gibi bir izlenime kapıldım. dedeme ona ne oldu diye sordum. bunları yarın konuşuruz herkes geçsin yatağına yatsın uyusun dedi. dedemin lafını herkes dinlerdi. odalarımıza çekildik.ben ve küçük kardeşim aynı odada yatıyorduk. kardeşim yorulmuş olsa gerek hemen uyumuştu.ben ise hala korkuyordum. öyle birşeyi asla kimsenin görmesini bile istemezdim.o anları görmenin, şahit olmanın insanı nasıl etkileyeceğini asla düşünemezdim. yavaş yavaş gözlerim kapanıyordu, uyku bastırmıştı, neredeyse uyuyucaktım... gözlerimi açtım.bir kapı gıcırtısı duydum. sağıma baktım kardeşim uyuyordu. odamın kapısı yavaşça açıldı. karşımda onu gördüm. korktum,gözlerimi kapayıp görmemezlikten geldim. neredeyse 5 dakika geçti hala orada mı diye gözlerimi açtım. yoktu!kaybolmuştu.ama kapı hala açıktı. saate baktım gece 3 e geliyordu.bir ses duydum. sesi duymamla beraber kafamı kapıya doğru çevirdim, baktım ama kimse yoktu. ürpertici bir sesle biri bana sesleniyordu. yatağımdam kalktım sese doğru gitmeye başladım.her taraf çok karanlıktı. sese doğru yaklaşıyordum.ses gitgide artıyordu. bunu neden yaptığımı bilmiyordum.bir adım daha attım ve ses kesildi. koridorun en arkasındaki odanın önündeydim. Onun odasının önünde. kapıda bir sürü nazar boncuğu asılıydı. elimi kapının koluna doğru uzattım ve kapıyı açtım. kapı kilitli değildi. yavaşça kapıyı araladım. odada tek gördüğüm şey karşımda duran kocaman, simsiyah bir dumandı... (rez alın devamı geliyor)