Uyarı! lütfen bu tür hikayelerden etkilenenler okumasın...

1992'nin yazıydı. ailemle birlikte dedemlerin köyüne gitmek için yola çıkmıştık.12 saatlik bir yolculuğun ardından köye vardık. köy küçük 110 nüfuslu bir köydü.pek gelişmemişti. hemen köyün girişinde bir cami ve kahve vardı. dedem kahvenin önünde oturmuş bizi bekliyordu. bizi görünce el salladı. arabadan indik görüştük filan oturduk bi çay içtik. dedem yol yorgunusunuzdur eve gidelim dedi. saat yaklaşık 10du.başladık eve doğru gitmeye. köyde hiç aydınlatma yoktu. kapkaranlıktı heryer.biz eve giderken yağmur yağmaya başladı. şimşekler çakıyor, gök gürlüyordu. daracık, karanlık sokaklarda 5 kişi ilerliyorduk. yaklaşık 10 dakikadır yürüyorduk. yağmur hiç azalmadan devam ediyordu.bir mezarlığın önünden geçtik. dikkatimi çeken şey ise köyün çok az nüfuslu olmasına rağmen ve küçük bir köy olmasına rağmen akıl almaz derecede çok mezar vardı. çoğunun mezartaşlaro ya kırık,ya da çatlamıştı.2-3 dk daha yürüdür. dedem en öndeydi bir anda durdu. işaret parmağıyla bir evi gösterdi. işte burası bizim evimiz, burada kalacağız dedi.ev iki katlı. eski.bir sürü çatlaktan oluşan, harap bir evdi.o eve doğru attığım her bir adımda biraz daha ürküyordum... (rez alın devamı gelicek)