bundan yıllar evvel lisede okurken aşık olduğum bir kız vardı. ama nasıl aşığım deli divane gibi, aldığım nefeste, yediğim yemekte, içtiğim suda, yürüdüğüm yollarda hep o var yanımda. manyak olup çıkmışım anlayacağınız. eee ergenlik dönemleri tabi. gelin görün ki benim ki tamamen karşılıksız bir aşk hem de öyle böyle değil. kızın üstelik sevgilisi de var. lise 1 bitti daha iki kelam edememişim kızla. derken lise 2 de tak etti artık. bir yolunu bulup konuştum. ne var ne yok içimi döktüm. hem de sevgilisi olduğunu bile bile. tek amacım vardı. normal arkadaş olarak arada bir konuşup, dertleşe bilirsek benim için yeterliydi. kız sağ olsun kırmadı tamam dedi. o haftayı takiben bir hafta sonra olması lazım. lisenin dış kapısında nöbetçiyim. bu süper lisede olduğu için bizden biraz daha geç başlıyordu dersleri. ben dört gözle bunun gelmesini bekliyorum. kırmızı bir kazağı vardı o gün üzerinde hiç unutmam. çıkışta işi yoksa buluşup, kendisini otobüse bineceği durağa kadar bırakmayı teklif ettim. olur dedi. ama ben nasıl mutluyum anlatamam. öğlen okuldan çıkar çıkmaz eve koşarak gittim. üzerimi değiştirdim. saat 3 gibi çıkıyordu bunlar ben saat 2 de okulun önünde dikilmeye başladım.ama nasıl heyecanlıyım anlatamam. derken günlerde cuma olduğu için bunlar istiklal marşını okuyup dışarı çıkmaya başladılar. bende okulun dış kapısında öylece bekliyorum bunu. kalabalığın arasında kırmızı kazağından tanıdım bunu. beni gördü gülümsedi bana. o an ayaklarıma morfin vurulmuş gibi hiç bir şeyi hissetmiyordum. resmen ayaklarım yerden kesilmişti o gülümsemeyle birlikte. yavaşça yanıma geldi. ve o an. ya kusura bakma arkadaşlarla merkeze ineceğiz de başka zaman yürürüz demişti. ben de çaresiz tamam sorun değil anca diyebilmiştim. o gün o gülüş olmasaydı belki çoktan unutup gitmiştim onu. ama o gülüş hala içimde bir yara olarak kalmıştır. aradan onca zaman geçmesine rağmen, ne onu unutabildim ne de o günü.