Bir amlı kardeşinizden olsun bu da. Lise 1de yılın ilk başlarında bi çocukla konuşuyodum hafiften hoşlanıyodum da sonra bununla konuştukça yakınlaştık falan derken dönemin sonlarına doğru çocuk benden soğumaya başladı ama tam tersine ben ölümüne seviyorum çocuğu ama nasıl ergene bağladım, gittim duvara yumruk attım elim gibildi falan saçma sapan hareketler. Çocuk beni sevsin diye zütümü yırtıyorum, ha bu arada kimseye de sevdiğimi söylemiyorum bak. Neyse sonradan çocukla konuşmasakta ölümüne göz göze gelmeye başladık. Wp durumu falan da 'sevdiğim bi kız var' tarzında bi şeyler ben de salak gibi seviniyorum kendi kendime beni seviyo falan diye. Bi gün tam gidicem konuşucam sonunda, en yakın arkadaşım yanıma gelip baksana dün şu çocukla konuştum sanırım bana yazıyo demez mi. Wp konuşmalarını açtı okuyorum aman allahım, çocuk ölümüne yavşıyor. Meğerse çocuk bana değil yanımdaki arkadaşıma bakıyor, durumlar da malum arkadaşıma yönelik. Ben zaten orada ayakta zor duruyorum bi de gülmeye çalışıyorum. O gün çıkışta gittim ölümüne içtim aşk iyi bir şey değil arkadaşlar. Ha bi de okul bitimine kadar bunun arkadaşımla sevgili olmasını, vıcık vıcık aşkını, buluşmalarını falan her takunu izledim, huur çocukları.