saat sabahın 06:27si ve belki de kendi başıma anlatıyorum, belki kimsenin umrunda değilim.. fakat yine de mutluyum.. ölü toprağı ve kendimden başka kimsenin bilmediklerini buraya yazıyorum.

yazdıkça kuvvetlenir insan.. kalemin ne kadar büyük olursa dertlerini o kadar kolay dökersin kağıda..

ben o kağıtta boş yer bulamıyorum artık.. karman çorman oldu herşey içiçe kıçkıça.. haykırışlarım kayboluyo kurşun kalemin karbonunda.. kalem bitiyor, kağıt bitiyor ama düşünceler, düşünceler hiç bitmiyor..

içimdeki yıkkınlık, harabelik hep aynı, değişmiyor...

biraz sigara molası,

sonra bu kardeş devam eder anlatmaya.