ilkokulda gözlüklü ve ezik bir tiptim insanlar benimle taşşak geçtikçe ya söver ya kavga ederdim bu yüzden dışlandım lisede aynı filmin devamı gibi oldu ne zaman o taşşak geçmeleri sindirdim sinirlensem bile umursamadım o zaman arkadaşım oldu. şimdi gerçekten yakışıklıyım ama içimdeki o mahçup ezilmiş çocuğu atamıyorum içimden çıkmıyo hep geçmişim aklıma geliyo kızların beni ezişi bu yüzdende hep korkuyorum önce geçmişteki kendimi affetmem lazım ki bu eziklik pgibolojisinden kurtulayım.