Bu olaydan sonra başlamak için bir spor arıyordum ve saldırganlığımı atmak içinde taksa başlamaya karar verdim 2 arkadaşla daha köpek gibi çalışmıştım ölene kadar koşmuştum ama oradan en güzel öğrendiğim şey

Önemli olanın dayak atmak veya yemek olmamasıydı orada ilk dövüşüme geçtiğim zaman beyler gerçekten hiç kavga etmediğim için çok canlı hissetmiştim sanki yaşıyordum gerçekten

Buket Nursima Asosyallik Depresyon
Hiç biri umrumda değildi orada dayak yerken veya atarken sadece dünyadan ufak bir uzaklaşma yaşıyordum

Ve korkamamayı öğreniyordum bir gün takstan çıkışta dilencinin biri geldi ve para istedi veremem falan dedim birden bıçak çekti sokağın ortasında hadi öldür beni diye bağırmıştım takstan çıkmanın gazıyla ama bu parayı alamazsın demiştim

Deli pekekent diyip gittiğini hatırlıyordum ve orada kimse gelip bir yardıma bile kalkışmadı bu sizin hayatınız beyler kimsenin umrunda değilsiniz kimsede sizin umrunuzda olmamalı çok kırılgan olduğumuz için çekmiyor muyuz zaten bunları