ilk gün bu kadar taktan bir gündü anlayacağınız beyler. Bir tek olumlu yönü felsefe hocasıydı. Eve gidince ailem direk sorguya çektiler zaten. Yok okul nasıldı öğretmenlerin nasıl arkadaşların nasıl. Diyemiyorsun ki yüzlerine hepsinin amk. Hepsiyle sorun yaşayacağımı hissediyorum diyemiyorsun yüzlerine. Çünkü umutlular benle ilgili. Gelecekleri bana bağlı. Bende farkındayım bunun ama kendimi de düzeltemiyorum. Diğer günlerde yine boşboştu. Her hocadan gittikçe nefret ediyordum. Çarşamba günü de yannak gibi bir kimyacı girdi dersimize. Bir kadın bu kadar mı nefret ettirir kendinden amk. 2 ders bu kadına dayanmaya çalıştım. Sürekli derste kafamı sıraya yatırıp uyumaya çalıştım ama sürekli bana soru sorup durdu. Yok anlattıklarımı özetle yok şunu yap. Tamam dedim dıbına koyim. Sende girdin benim şu sorunlu listeme. Daha okulun 3. gününde 2 tane kişiye kafamı taktım. ikinizinde dıbına koyacam siz bekleyin dedim içimden. Geriye kalan günlerde taktan günlerdi. Yine aynı tipini gibtiklerim geldi. itaat et diye bağırdılar. Sonra gibtir olup gittiler sınıftan. Cuma günüde birazda olsa iyi geçmişti. Hem okulun son günüydü hemde felsefe dersimiz vardı. Gerçekten de doğru düşünüyormuşum. Şu felsefe hocası olmasa okulda bütün hocaların dıbına koyup kendimi de okuldan attıracaktım.