neyse. yine bu dönemlerden kalma bir anım var, hatırladığım kadarıyla. yine bahsettiğim aynı mahalle/evdeyiz. ben o anlattığımdan birkaç yaş daha büyümüş olabilirim. belki dört, üç, beş o civarlar. mahallede bir çocuk var yetim diye hatırlıyorum. o zamanlar bin nedir bilmezdik, şimdi bilmeme rağmen o çocuk aklımda yetim/annesiz babasız diye kalmış. muhtemelen 8 9 yaşlarında. mahallede birilerinin yanında kalıyordu akrabası mı yoksa tanıdık mı bilmiyorum ama tüm mahalle çocuğa acıyarak bakardı. ben de bunları anne babamdan hatırlıyorum.

neyse. bizim evde ara sıra güzel yemekler vs. olurdu, hele yaz dönemleri balkon tadından yenmezdi, orada oturması vs. ayrı güzeldi. bi gün bizim evin en kral yemeği, geleneksel ziyafet olan fırında tavuklu pattes yapılmış, ilk defa bir arkadaşım/tanıdığım bir yaşıtım evimize misafir gelmiş. babam alıp bu çocuğu getirmiş karnına üç beş güzel birşey girsin diye. çocukla da daha önce tanışıklığımız vs. yok.

niyeyse o an bu çocuğu kardeşim gibi görüyorum. birlikte güzel güzel yemekler yedik, babam sorular sordu cevapladık oynadık ettik. daha gündüz tabii, çıktık dışarı. arkada inşaatlar yapılmadan önce kum birikintisi vs. olur bilirsiniz, oraya gitmişiz çocukla üstüm başım gibilmiş, sanırım bana çamur filan atmıştı. o halde döndüm eve bu yetim elemanın yaptığını söyledim, adı ali olsun. yetim ali yaptı dedim, çamur attı vs. vs. ilk defa hayal kırıklığımı orada yaşamıştım arkadaşlarım tarafından.

babam ın sövmesini unutmuyorum mesela aklıma geldi şimdi, "vay bin vay, yemek yediği kaba pislemiş dıbına kodumun bini. birşey yaptı mı sana? şimdi gider onun kulaklarını çekerim bekle sen"

bu tarz, yüzde 90 benzer bir cümle.