Biyografimin giriş kısmı : Biz 12 çocuklu bir aileyiz 3ü üvey kardeşim olmak üzere Babam hepimizi pırlanta gibi yetiştirdi . O zamanlar şimdi ki gibi değil saygı denilen şey artık kimsede yok .Babamın yanında biz uzanmaya bile cesaret edemezdik.Ama şimdi öyle mi ? Babasıyla konuşurken telefonla uğraşıyorlar ve yavan yavan konuşup karşısında sakız çiğniyorlar Atatürk ün emanet ettiği gençlik nereye gidiyor diye sorgularım arada . Bu arada Halam Atatürk ün manevi evlatlarındandır o anlatırdı bana Atamın nasıl birisi olduğunu ...
Babam belediye başkanıydı . Çiftikte yetiştim ben küçüklükten beri büyük birisi olacağım derdim hayalini kurardım . hanımız vardı ve babam beni orada çalıştırırdı ve kazandığım paralara altın alıp saklardım . Askerlik yaşımıza gelmeye yakın böyle olmayacağını sezmiştim . Kardeşlerim okuyordu sadece ben aileme yardım ediyordum. Kendi hayatımı kurtarmam lazımdı bir kaç kere evden kaçmama rağmen Babam beni yakalayıp tekrar eve getiriyordu en son girişimim başarılı olmuştu . Üzüm bağına traktörle giderken öz annem oğlum kaç git dedi burdan altınlarımı verdi elime ama üvey annem gitmesin diye beni tutuyordu .Bir şekilde oradan kaçtım bir kahvehanede bulaşıkçı oldum tabi o arada arkadaşta edinmiştim kahvede uyurduk sabah olunca açar bulaşık yıkardık.

Uyuyorum ben gençler baya uzun bir hikaye olacak okumasanızda yazıcam bir biyografim olsun iyi geceler hepinize