Beyler yalnızlığın okadar dibine vurdum ki kendimi tanıyamaz hale geliyorum kendimden kopuyorum artık bıktım usandım beyler evde ses yok soluk yok gece kalkıyorum o boğuk ve soğuk karanlık artık bu hayattan gerçekten sıkıldım annem ve babam vefat edeli 3 yıl oldu akraba olarak kimsem yok dost yok okul yok iş yok aşk hayatımı sormayın zaten 1 tane kız sevmişimtim lisede onun peşinden gittim nereye gittiyse hep ordaydım o beni hiçbir zaman sevmedi hep görmezlikten geldi her zaman beni sevgililerine dövdürdü bende hak ettiğimi düşünüp bırakırdım kendimi dövsün diye hiç ses etmezdim annemle babamada hep önemli değil siz bide karşı tarafı gorceksiniz sevgilime bakıyordu derdim benimle azcık gurur duymaları için hayatım her zaman yalan doluydu beyler yalnızlıktan ölsem bile hep dışarıya sosyal bi kişilik izlenimi vermek isterdim ama hiç bir zaman öyle bir kişilik olmayacağımı biliyordum arkadaşlar daha çok var anlatılacak şey ama bırakıyorum burda uzun olduysa kusura bakmayın daha fazla yazmak acıtıyo beyler hatırlamak istemiyorum ama ne hatırlamasından bahsediyorsam ben hala o hayatı yaşıyorum iyi akşamlar okuduğunuz için sağolun