ben küçükken hep hor görüldüm ben büyürken çevremdekiler hep kızdı benimle sürekli dalga geçerlerdi makas işareti yaparlardı bulundukları odaya almazlardı sen erkeksin derlerdi sürekli gib muabbeti yaparlardı amcık lafı geçmezdi ben bişe desem terbiyesiz olurdum her gün ağlardım her gün üzülürdüm bunca his kaybına uğrayan çocuğa bunca yapılan istismara bana yapmazlar diye düşünürdüm ta ki bi gün hayal kırıklığına uğrayana kadar ağzımı bıçak açmadı kaçmadımda oturdum bekledim dünyada en kötü şey bu bence beyler benim bi düşmanım yok annemi babamı seviyorum ama elimden birşey gelmiyor kin besleyemiyorum bu yaşıma geldim hala hüngür hüngür ağlıyom şu anda bile gözlerim dolmadıysa şerefsizim kendime bile anlatamadığım gerçeklerim var benim hayal ettiğim böyle bir dünya değildi bi siz varsınız duygularımı paylaşabileceğim şu koca çöplükte

edit: bu başlıkta his kaybının konu alınması beni çok duygulandırdı benim gibi düşünen insanların olması azda olsa gülümsetti beyler