Devam ediyorum

işler kötüye gidiyordu ben hareket edip kurtulmaya çalıştıkça o dilini dahada içeri sokmaya çalışıyordu biraz fazla uzun sürmüştü ama ona güveniyordum benim akıl sağlığımı bozucak bir hareket yapmazdı herhalde asosyal kardeşlerim anlar akıl sağlığımız çok hassastır ama yanılmışım eli gövdemden aşşağılara gidiyordu kalça hizasına geldiğinde dahada aşağı indirmeye başladı istemsizce ağlamaya başladım aklımdada nasıl bir erkeğim ben diye geçiriyordum ağladığımı anlayınca beni bıraktı ve özür diledi bende asıl özür dilemesi gereken benim dedim beni kaldırdı ve dışarı çıkarmak istedi kabul ettim üstümü giydim çıktık yine varlığımdan haberdar bile olmayan şehirde saatlerce gezdik beni bir yere zütürdü ne olduğunu bilmediğim bir yere içerde çok fazla ses vardı garsonlar kahve veya kokteyl dağıtıyorlardı bu o şarkılı kafelerden biri olmalıydı içerisi kalabalıktı girmek istemiyordum ama sabahki olanların telafisi olarak girdim kapşonumu kapatarak girdim sanki herkes beni izliyordu hayır hayır bu benim bilinçaltımdı garson geldi ve ne istediğimizi sordu ben yine sustum konuşamıyorum cevap veremiyorum insanlarla hayatımda çok az konuştum onlarda ailem konuşmadığımı farkeden herkes bizim masamıza bakıyordu tüm cesaretimi toplayıp melise ne istediğini sordum kahve dedi garsondan iki tane kahve getirmesini rica ettim hayatımda belkide hiç bu kadar zorlanmamıştım melis bana dönüp güldü ne banamı gülüyordu bir hatamı yaptım konuşurken ama başarım yüzündende gülüyor olabilir bilmiyorum hayatımda hiç gülmüşmüydüm ben hayır sürekli yalnızdım neden diğerleri gibi olmadım veya olamadım çünkü ben bana söyleneni sorgulamıştım söylenen şeyler hakkında düşünmüştüm her geçen dakikayı bilgisayarda geçirmiştim her geçen gün dahada yalnızlaşıyordum asosyal kişiliğimin ardına saklanıp insanlardan kaçıyordum melisin sesleriyle düşüncelerimden çıktım artık gitmek istiyordu tamam dedim evine kadar zütürdüm beni kapşonumdan tutup çekti ailesinin evde olmadığını istersem gelebileceğimi söyledi amacını anlamadım ama kabul ettim