2. gece çok bunaldım. Keyifsizdim. Sigara içtim, şarkı söylemeye çalıştım, komikli şeyler izledim, geçmedi. Geçmediği gibi saçma sapan şeyleri kafama takar oldum "şunu beğenmişsin, şununla ne konuştun vb.". Artık dayanamadım ve söyledim. Tepki beklediğim gibiydi "sıktı artık, uyuyalım". Nasıl uyuyabilirdim ki, işin ilginci benim kötü olduğumu bile bile nasıl bırakıp gidebilirdi? Dayanamadım, patladım. Beni nasıl kötü hissettirdiğini, fotoğraflar için beni nasıl kırdığını (onun kırılacağını düşünmeden) söyledim, biraz da kaba konuştum galiba. Ama hala silmeyeceğini kesin bir dille söyledi. Ben de artık uzun süredir baskıladığım canavarı serbest bıraktım, üste çıktım bana kesin dille silmeyeceğini söylemesine rağmen, emrettim. Sileceksin dedim. Sildi.