Tellerden zar zor çıkmıştım. Artık daha fazla mecalim kalmamıştı , kendimi tellerden bıraktıktan sonra yere sertçe kapaklandım. Arkama baktığımda kimse yoktu bu beni az da olsa rahatlatmıştı. O kadar yorulmuştum ki sanki gözlerimi kapasam sonsuz bir uykuya dalıcağım o kadar yani. Ama burda ölmek olmazdı. Yaşadıklarım yaşattıklarım, Ailem , sevdiğim kız deniz , arkadaşlarım. Hepsi bir anda aklıma geldi, daha önümde belki uzun bir hayat vardı. Kendimi azda olsa motive ettikten sonra, ayağı kalktım ve seke seke ormanın içine doğru koşmaya başladım.