Koşarak kapıyı açtım gelen babamdı. Her zamanki gibi yüzüme bile bakmadan içeriye girdi uzun siyah paltosunu çıkarıp sofraya oturdu. Ablamla ağabeyim de birkaç dakika sonra gelip oturdular sofraya. Yemekten sonra günün verdiği yorgunlukla oturma odasında ki kanepeye uzanıp uyuyakalmıştım. Babamın sırtımı delercesine bastırıp “kalk git yerine yat” demesiyle uyandım. Gözlerimi zar zor aralayarak yüzüne, daha sonra da odanın içine baktım. Elektrikler kesilmişti bu duruma hepimiz alışmıştık. Bulunduğumuz mahallede sık sık elektrik kesilirdi. Odayı, televizyonun üzerinde duran iki tane mum az da olsa aydınlatıyordu. Babam arkasını dönüp odasına doğru giderken, sabah aklımı kemiren soruyu hatırladım. Kısık bir sesle seslendim
-Baba
-Ne var?
-Annem nerde?