Kaç bebek kendine can verenin, kendisine nefes olanın katili olur ki? Kaç insan çevresindeki herkese kötü sonlu hikâyeler yazdırabilir?
Dünyalar güzeli bir annem varmış dünyanın en merhametli, en masum insanı... Öyle ki ben yaşayayım diye kendi canından olmayı seve seve göze almış. Öyle ki aylarca acısını, sancısını çektiği evladını kucağına alamadan ölebilecek kadar masummuş.

Bazı insanlar şanslı doğarlar bazıları ise kendi şansını yaratır, ben ikisini de başaramadım. Doğunun lanet bir ilinde kışın en ayazında, hayatım boyunca “memleketim” demek zorunda kalacağım bir ilde Martın lanet soğuğunda akşam ezanıyla 9 aydır acı çektirdiğim bedenden çıkma zamanım gelmiş. Şehrin tek hastanesinde, daha sonra ilk cinayetime tanıklık edenlerin anlatımından anladığım kadarıyla kendilerine doktor diyen onlarca ruhsuz, bilgisiz, merhametsiz insanın bulunduğu tavanı akan, düzenli olarak kanalizasyonun patlamasıyla sürekli berbat kokan bir hastanede dünyaya gelmişim...