işin kökü çok derinlerde biliyorum ama konuşmaya bile mecalim yok artık. insanlara kısa cümleler kuruyorum hatta kimi zaman monoton sorulan sorulara el kol hareketleriyle cevap verir oldum. Sizce amacı isteği olmayan bi insan nasıl nefes alabilir ya da o eski yaşama isteğini şunu da yapayım şunu da edeyim amaçlarını gerçekleştirme arzusunu nasıl geri getirebilir? Artık kendimi insanlar için fazlalık görüyorum hani olur ya arabanın üstündeki toz gider gelir ama arabayı da kirli gösterir. Artık kimsenin ne beni ne de benimle konuşmak istemediğini düşünüyorum ve bu tabiki insan ilişkilerinde daha da kötüleşmeme sebep oluyo, bilmiyorum önemsemiyorum hiç bir şeyi artık.

--Kısaca son 3 yılımdan bahsedeyim. istemeyen buraları okumak zorunda değil sadece buraya nasıl geldiğimi nerede hata yaptığımı anlamaya çalışıyorum, belki de siz daha iyi anlar bana cevap verirsiniz belki bi pgibologa falan görünmem gerekiyodur...

Bundan 3 yıl önce Ankara daki üniversitelerinden birinde okuyordum. Bir sevgilim, çok iyi anlaştığım ev arkadaşlarım, mutlu güzel bir ortamım vardı. Mezun olduktan sonra askere gittim, bu arada sevgilimle nişan yaptık askerlik dönüşü iş bulup evlenecektik, gayet herşey mükemmel gibi görünüyordu, ailemin biraz borcu vardı ama bi şekilde çaresi bulurduk sorun değildi.

Olaylar askere gidince başladı... 6 ay kısa dönem yaptım, Ankara\'ya 1 saat uzaklıkta... Ne bir arkadaşım ne de nişamlım gelmedi. Yemin töreninden sonra ailem memlekete dönüşte kaza yaptı, babam şu an tekerlekli sandalyede... Bunun ertesi hafta nişanlım daha fazla yürütemediğini bir mesajla yazdı. 6 ay parasız pulsuz 10 günü hastanede (pgibolojik) geçti. Askere giderken 85 kilo olan ben dönüşte 60 kiloydum. Askerden sonra herşeye rağmen mutlu olmaya çalıştım annem çalışmaya başlamıştı. Ben de 2 ay dolmadan iş buldum ailemin bulunduğu şehirden başka bir şehirde. Bilerek yaptım bunu çünkü dayanamıyordum babamı o halde görmeye gecelerim kötü geçiyordu, o dağ gibi adamın o hali beni derinden etkiliyordu. Askerden sonra arkadaşlarım tek tek evlenmeye başladı, şu an 1 bekar ben varım 1 de nişanlı 1 arkadaşım var. Artık kimseyi eskisi gibi göremiyorum insanlar sanki benden yavaş yavaş soğuyor yavaş yavaş hayattan uzaklaşıyorum. Gün geçtikçe yalnızlaşıyorum, her güne daha üzgün, daha berbat bi pgibolojiyle başlıyorum.
RCHP\'nin bi şarkısı vardı bilenler bilir, Under The Bridge diye tam da orda anlattığı gibi hissediyorum ve her gün daha da umutsuzlaşıyorum.
Bugün ailemin bahsettiği borçları ödedik, kardeşim okuyor hala. Maaş kartımı anneme verdim o idare ediyor her şeyi, para pul umrumda değil zaten ne kadar istesem gönderiyo belki maaşımdan fazla harcıyorumdur bilmiyorum ama tek masrafım günlük 3-4 bira 1 paket sigara işyerindekinden başka pek yemek yemiyorum artık tadı yok hiçbişeyin içtiğim birayı sigarayı da belki bana yoldaş olurlar uyumama yardımcı olurlar diye içiyorum.
Bundan 3 yıl öncesine bakıyorum ve şimdiye bakıyorum. Hayatım tamamen tersi. Annem soruyor evlenecek misin diye, ona açık açık hayatta hiçbi amacım kalmadı artık ne evlenmek ne de ev araba sahibi olmak istemiyorum hiç bi şey. dedim artık çoğu şey için \"ne önemi var\" diye düşünüyorum.