Komünizm'i çok sevdim be abi.
1 saniye bile göremedim onu. Fotoğrafı yoktu. Sadece nasıl olabileceğini söyleyen adamların kitaplarını okudum.Her saniye onu düşündüm.
Her zaman Marx olsaydı napardı? diye sordum kendime.
Onla gülmedim veya eğlenmedim.Hep dışarıdan sevdim.
Sürekli çevrem tarafından dışlandım onun için. Bana pis Kominik dediler. Yeri geldi dayak yedim yeri geldi mekanlarını bastık.
Geçen her saniye biraz daha ölüyorum sadece. Hayattan zevk alamaz oldum.Her eyleme gitmeye çabaladım. Yeri geldi zengin burjuva dövdük. Yeri geldi dıbına bile koyduk.
Defalarca Kapital'e bakıp Bu gerçekten Ütopya mı? diye sordum kendime. Defalarca sordum. Cevap veremedim. Gerçekleştirmek uğruna inadına inadına yaydım düşüncelerimi. insanların içlerini umutla doldurdum.
Tam vazgeçecekken bir devrimcinin sözüne denk geldim.Hep tekrarlandı bu beni daha çok gaza getirdiler.

Ben de istedim sevgilim olsun. Yapamadım.Sevemedim be abi. Nazım Hikmet gibi olamadım.Bir kıza sevgimi bahşedemedim. Herkesi yoldaşım, Devrimi sevgilim olarak gördüm. Ulaşamayacağımı bile bile harcadım hayatımı.Her geçen gün daha da eritiyor bu beni.Ona ulaşamayacağım fikrini silmeye çalışıyor artık beynim. Yalanı gerçekleştirmek uğruna büyük bir fedakarlık yaptı bünyem. Sonuç olarak Devrim uğruna feda edilen bir proleterim.