Hzılıca bilgisayarları söktüler ve az öteye geçip pustular. Ben sanki onları tanrının izlediği gibi izliyordum. Beni nasıl görmemişlerdi hala anlamadım.

Çok fazla şeyi düşündüm. Nasıl yakalandım? Neyi atladım? Bu sefer hangi ihtimali düşünmedim?

Farkettim ki bu düşüncelerin hiçbir yararı yoktu artık. Daha yararlı şeyler düşünmeliydim.
Napıcaktım? nereye gidecektim? Diyelim bu günü atlattım ya sonra ?

ihtimalleri ve bilgileri yeniden gözden geçirdim. Parkta salıncakta evimi izliyordum. Yaklaşık 300 metre uzaktan. Polisler ise 150 metre uzağımdaydı.
Hepe kalkıp uzaklaştım. iki sokak aşağıdaki pastaneye girdim. Bir yandan atıştırıyor bir yandan düşünüyordum. Tam o sırada kapıdan 2 tane polis geldi. Kendi aralarında bişeyler konuşup gülüyorlardı. işte şimdi gibi tutmuştum. Lisede kızın yanıma oturduğunda felç geçirmiş gibi kasılmam gibi kasılmıştım. Ama polisler beni giblemeyip bişeyler alıp çıktılar.

Bu polisler bu zekayla benim yerimi nasıl bulmuşlardı ? Gerçekten hayret etmiştim