Belki dört yil değildi ama bazı insanlar seneleri günlere aylara sigdirir. Hayatımın çoğu hissettiklerimi hissetmemekle geçti. Sevmekmi hoşlanmak mi tam bende bilmiyorum. Oyle kelebek uçuşması falan değil bu.Basit bişey degil. Bide uzak kaldığım yetmezmiş gibi radyoda adını duymak çevremde aynı isimle seslenilen kişiler işitmek zoruma gidiyor. Yaraya tuz basmak misali.Hem onu düşünüyorum hemde niye aklıma getirip duruyorum diye kendime kiziyorum. Hayatımda ilk kez biriyle böyle bi alakam olmuştu.1 yıl boyunca gözlerimde gezinti gözleri.Çıkışlarda ağaç misali dakikalarca onu bekleyip karşımda görünce yere inen bakışlarım. Hani insan derya dokunmaya kiyamadigim (tabi Sözlükte Pek rast gelmez bu düşüncede insan) ben ona bakmaya kiyamadim. Oyle ki gece başımı yastığa koyduğum da bazen yüzünü hatırlamak icon hafızami zorladim. Yüzünü ezberlemek istedim beceremedim. Sesinin tonunu bile bilmezken arkadaşlarımdan dinledim bir Efsaneyi dinler gibi "çok mu ince sesi, güzel mi,ya gülüşü ?" Diye ardı ardına nefessiz sıralardim sorularimi. Sonra o efsane gerçek oldu ilk kez duydum sesini astım falan var sandım birden kendimde. Oyle nefes alamadım. sustum.Kavanoza koyup saklayasim geldi. Uzaktan sevmek zordu. Mesela bosey oluyor ayar oluyosun kendi kendine tiriplere giriyorsun. Onun senden haberi yok ne kalbinin onu görünce değişen ritminden nede kirginligindan. Affediyorsun yine onun haberi olmadan. Belkide şizofrenligin ilk safhasi misali sana yasattiklari. Oyle arada Mesafeler varken aklımın onunla ilgili bu kadar hayal kurmasına sasiriyordum. Bigün bir bakiyorsun duvarlara bos bos dalmalarin cogalmis. insan matematik dersinde soruya bakip tebessum edermiydi. Peki kahkahayla gulerken birden o ince cizgiyi kaybedip hickiriklara bogulmak? Okuduğum kitaplar dinlediğim şarkılar sanki ona yazılmış. Benim kendime soyleyemediklerimi bana söylüyorlardi. Kıyafetlerini kombinlerini her adim atisindaki vucudunun kasilmasini hepsi yer etmisti bende. Benden iceri. Bigün onu gordum dakikalarca kostum arkasindan kostum kostum yetisince yavasladim aramizdan arabalar gecerken ve farkli kaldirimlarda yururken onunla yan yana yurumenin nasil oldugunu hayal ettim..Şimdi aynı şehirde aynı caddelerden gecmisizdir. Benim için çok farklı birsey olmadı aslında.Ben ona yalinkende uzaktım. Arama mesafe girsede aynıyim.Onu başkasıyla düşünmek nasıl acı veriyor insana bir bilseniz. Hangi cisim insanın göğüs kafesini deler geçerde bu kadar açıtır. Kokusunu benden önce biri duysun katlanamam.Şimdi kimseye bişey anlatmiyorum ne onu ne duygularimi. Bekliyorum öyle işte. Umut hep vardır insanın içinde.Ne kadar Minik olsada. RE-CORDiS