Helal et panpa.

6. Yıldayım hacı, ılk askımdı. 4 yıl surdu ayrıldık, ıkı yıldır master yapıyorum ustune. Her dustugunde kaldırırım hala, her bırıne ıhtıyacı oldugunda dınlerım. O bılmez ama golgemde yasıyor hala. Ikı yıldır eve kapadım kendımı, kımseyle konusmuyorum zaten kımsem kalmadı. O vardı ve kımseye ıhtıyacım yoktu o varken. Sımdıyse ıkı yıldır benden baska kımsem yok, ben ve ben. Okula ıse gıdıp gelıyorum ruh gıbı. Susuyorum hep, derdımı kendıme anlatıyorum dınlıycek kımsem yok cunku. Konusmam gerektıgındeyse kelımelerı yutuyorum sureklı, konusma zorlugu cekıyorum yanı. Bırıyle nasıl konusulur unuttum. Bırıyle nasıl tanısılır nasıl yaklasılır unuttum bılmıyorum. Hala cok sevıyorum, hatta onunla beraberken sevdıgımden daha cok sevıyorum. Bu yaz geldı barısmak ıstedı unutmak ıstedı herseyı lakın gurur. Guvenemem artık sana dedım, 4 yılı bır cırpıda sılen bır ınsana bır daha guvenemem dedım. Dokunmaya kıyamamıstım hıc, altıma yatmayı bıle teklıf ettı guvenmem ıcın. Ben bır bucuk yılda bu kadar basıtlesmıs bır ınsanla tekrar bırlıkte olamam dedım ve onu tanıdıgım, sevdıgım halıyle sevmeye devam etmek ıstedıgımı soyleyıp reddettım onu. Sevıp barısmamak bırlıkte olmamak cok zor, bırlıkte olmakta ımkansız benım ıcın. Kocaman bır karanlık, upuzun bır cıkmaz sokak ama ben cok sevıyorum. Inan senınkınden daha zor.