Şehrin ışıkları kayboluyor yavaş yavaş, tıpkı içimdeki sevgi gibi. Yeni bir gün filizleniyor tohumundan. Kısır bir döngü, tekrarı rahatsız etmeyecek şekilde uyutuyor bizi. Yeniden ve yeniden...
Herkes gökyüzünün maviliğine hayran kaldı şu ana kadar. Oysa ona mavi rengini veren DENiZ dir.
Banada mutluluğumu veren sendin. Bana rengimi veren sendin. Belki DENiZ değildin ama beni ben yapan sendin.Şimdi nerdesin?
Sesimi duyan önümdeki kağıt ve odamın dört duvarı ,elimdeki kalem, yarım kalmış duvardaki posterlerim, köşede susuzluktan kurumuş süs bitkisi, hepiniz iyi ki varsınız.
Sen hiç binlerce kişinin içinde kendinizi yapayalnız hissettin mi?
Sen hiç yeni yıla yalnız girdin mi?
Kimin umrunda.
Sensiz olmaz diyenler zamanı geldiklerinde gitmesini bildiler.