Sen hiç sabahı karanlık yaşadın mı?
Sen hiç zamanı kararsız yaşadın mı?
Sen hiç yaşadığını sandın mı?

Dışarda hava eksi beş derece, odamda soğuk ellerimi ısıtan yalnızca bir elektrikli soba var. Düşündüm döndüm, sobaya baktım. Senin ellerinin yaptığını artık bir soba bile yapamaz olmuştu. Sebebsizce küfrettim içimden, hatırlarken bu havada sırılsıklam uyandığımı. Sorun ellerim değildi, üşüyen ellerim sadece donmuş kalbimin bir tepkisiydi aciz vücuduma.

Sabah gelmek bilmiyordu.Ben geleyim diyorum sana ey sabah bitsin artık şu acı ,diyorum, diyorum ama sadece dudaklarımdan cıkan sessiz bir cümle olmaktan ileriye gidemiyor.
Kafamın içindeki cevabını bulamadığım sorular, geçmişimi tekrar tekrar öfkeyle hatırlatıyor bana. Oysa senin yalnızca kafamın içinde olman yetiyor bu salak insanın mutlu olmasına. Nihayet gün doğuyor ve ben teşekkür ediyorum sana. Uzun zamandır gün doğumunu görmemiş,bu saatte hiç uyanık kalmamıştım. Sayende güneşin turuncu tonları okşuyor suratımı.