Tam olarak kapı yoktu. Daha çok geniş bir mağaraydı. içine girdikten sonra arkamdaki duvar yükseldi. Mağara üzerime kapandı. Her insanın korktuğu şey buydu işte. Din dedikleri şey buydu. Az önce öbür dünyaya göçmüştüm ve burası cehennemin girişiydi.
içinde bulunduğum mağaranın canlı olduğunu farkettim. Resmen nefes alıyordu. Alabildiğim tek koku çürümüş et kokusuydu.
Ve bir ses geldi sonsuz derinliğin içinden;
"Hoşgeldin"
"Sen de kimsin?" sakinliğimi korumaya çalışıyordum.
"Kim olduğumu biliyorsun" dedi karşımdaki şey.
Evet, kim olduğunu biliyordum.
"Şeytan... Sen şeytansın" sakinliğimi anında kaybettim
"Neden ben? Olabildiğim kadar iyi bir insan oldum!"
Sessilik bütün boşluğu kapladı. Cevap o kadar uzaktan geliyordu ki bana ulaşması saatler sürmüş gibiydi.
"Ne bekliyordun"
Korkmaya başlamıştım
"Bilmiyorum.. Tüm bunlar.. Bunlara hiç bir zaman gerçekten inanmamıştım" yutkundum "Burda olmamın sebebi bu mu"

Cevap gelmedi. Korkum nefrete dönüşürken ben de konuşmaya devam ettim.

"Şeytanın en büyük hilesi insanları kendisinin olmadığına inandırmaktır demişlerdi"
Şeytan sakince cevapladı:
"Hayır, en büyük hilem insanları benim bir alternatifim olduğuna inandırmaktı"
Gerginlikle sordum
"Ne yani tanrı yok mu?"

"Hayır" dedi şeytan, "Tanrı Benim"