Bir asosyalin not defterinden kesitler..

Hayatın dengesizlikleri arasında boğuluyor gibi hissediyorum.. Nefes almaya çalıştıkca çırpınıyorum, çırpındıkça batıyorum sanki.. Yaşanmışlıklar insanı niye bu kadar yorar ki..? Unutmak niye bu kadar zorlaşır ki..?

Her şeye harp ilan edersin.. Zamanla sadece yalnızlık en vefalı dostun haline gelir.. Yalnızlığın tek kaçış yerin olur, usulca saklanırsın yalnızlığın karanlığında.. Çocukken saklambaç oynar gibi.. Sahi ne kadar masumduk o dönemlerde.. Can yakmazdık, canımızı yakmazlardı.. Kırgınlıklar olsa da uzun sürmezdi unutulurdu hemen.. Kıymetini bilemedik o günlerin.. Çabukça büyümek istedik.. Hayallerimiz vardı gerçekleştirmek istediğimiz.. Bilemezdik büyümenin acıtacağını.. Bilemezdik kapanmayan yaralar açabileceğini..

Büyüdük..! Bir avuç hayalkırıklığı ve yalnızlık hayallerimizden arda kalan artık.. Zamanla içimizdeki çocuktan da bir eser kalmadı.. Bundan böyle payımıza düşen kocaman bir yalnızlık ve gece'nin sessizliği.. Sessizliğin içinde ise bir veda..