Ne yazık ki bu gece en korkunç olanıydı. Yavaş yavaş uyandım.Oda karanlıktı. Hiç bir ses yoktu. Nefes alma, gıcırdama,hiçbiri. Odacansızduruyordu.Cansz,ama boş değil.
Gece ziyaretçisi,alt yatakta değildi. Benim yatağımdaydı!Çığlık atmak için ağzımı açtım,ama hiç bir şey diyemedim. Hareketsiz durdum. Eğer çığlık atamadıysam, uyanık olduğumu öğrenmemeliydi.Onu görmüyordum,ama hissediyordum. Yorganımın ucunda duruyordu. Hissettiğim ağırlığı asla unutamıyacağım.
Eğer yaz mevsiminde olsaydık, birazda olsa ışık olurdu.Ama kışın hiç bir ışık olmuyordu.Bu yüzden zifiri karanlıkta yatıyordum.
Bazen korku sizi esir alır.Saf korku. Yataktan çıkmalıydım. tüm umutlarım tükendi ölümden korkuyordum. Yatakta kalırsam ölecektim. Kaçmalıydım.Ama ya benden daha hızlıysa?Onu rahatsız etmeden inebilirmiydim?
Doğrulmaya çalıştığımda, hareket etmediğini anlayınca garip düşünceler aklıma geldi.Ya uyuyorsa? Belki benimle oyun oynuyordu. Belki avını yakalayan bir hayvan gibi, benim uyanmamı bekliyordu?En yavaş şekilde nefes almaya çalıştım. Tüm cesaretimle yorganı yavaşça üzerimden kaldırmaya başladım.Tam o anda elim ona çarptı. Korkudan her yerim titremeye başladı.
Hiç bir şey yapmadı.Ölü gibiydi. Yüzüne dokunmak istiyordum.Bu güne kadar onu çok merak ediyordum.