Bu hafta içinde bir karar aldım. Madem bu kadar kötü bir aile(!) ortdıbına rağmen değerim bilinmiyor. Değer verlmese bile insan yerine konmuyorum. Artık sigraya başlayacağım. Yarından tezi yok gidip marlbora mı alıp içicem. Sonucu ne olursa olsun bunu yapacam. O oğlullarından eser kalmayacak. Zaten oğlu olarak bile görmüyorlardır heralde.
Eskiden arkadşlarıma o kadar özenirdim ki. Babaları pazar günleri ailece pikniğe zütürürdü. Çocuklar ufak şeyleri arabaya taşır anneler herşeyi hazırlardı. Sonra çocuk babasının kucağına oturur araba sürerdi. En azından o aile şefkatini bilirdi. Bizim durumumuz yerindeydi hiçbir sıkıntı yoktu o konuda. Fakat baba denilen illet arabayı yılda 10 kez bile çalıştırmazdı. Muayeneye zütürürdü cenaze olursa giderdi bi de kendi işleri olursa. Ne bizi denize pikniğe ne de bi gezmeye zütürürdü. KArdeşlerim bu diyeceğime inanyın inanmayın size kalmış hayatımda 1 kez bile ailecek avm'ye gidip en azından gezip gelmedik. çok birşey istemiyordum sadece beni öpüp oğlum çarşıya gidelim mi? pikniğe gidelim mi ? diyecek bir aile. Onlar olmasa bile en azından mutlu huzurlu bir aile istiyordum. Fakat olmadı. Hayat bize bunu sunmadı. Ne hayal ettiysem ki benim hayallerim çoğularının sıkıcı dediği hayattır o bile olmadı. Ve bundan sonra da normal bir hayatım olmayacak. Olsa bile o çocukluk anılarım hiçbir zaman olmadı OLMAYACAK...